Damien Manivel wint de NTR Early Bird Award voor 'La Dame au Chien'

De Franse regisseur Damien Manivel is de winnaar van de NTR Early Bird Award 2011. Hij sleept de prijs in de wacht voor zijn korte film ‘La dame au chien’, die draait om de droogkomische ontmoeting tussen een scharminkelige tiener, een corpulente zwarte dame en haar slome, oude hond. 

“De inspiratie voor de film was het korte verhaal ‘The Last Lawn of the Afternoon’ van Haruki Murakami”, legt Manivel over de telefoon uit. “Dat verhaal gaat over een ontmoeting tussen een oudere vrouw en een tiener. Dat hebben we overgehouden, maar verder is alles compleet anders. Om maar iets te noemen: de hond die in de film zo belangrijk is, komt in dat verhaal helemaal niet voor.” 

Toch is het juist die hond die het bescheiden verhaaltje van de film maakt: hij is de brug tussen de schuchtere jongen en de slaperige vrouw. “Dat derde karakter was noodzakelijk voor het verhaal. Het had ook best een kat kunnen zijn misschien, maar dan wel een dikke, luie kat – de sloomheid van die oude hond is bepalend voor het ritme in dat huis, en daarmee voor het tempo van de film.” 

Dat het uiteindelijk een hond werd, is echter geen toeval. Manivel: “Ik ben een groot fan van de schilderijen van Lucien Freud, waarin vaak mensen en honden samen getoond worden. Bovendien had ik nooit eerder met dieren gewerkt op de set, dus dat was een uitdaging – je kunt een hond eigenlijk niet regisseren.” 

Manivels achtergrond ligt in dans en het circus. Heeft dat invloed op hoe hij filmt? “Ik wil daar niet teveel over theoretiseren,”lacht de regisseur, “ik houd het liever intuïtief. Maar ik denk dat hoe ik op de set werk inderdaad veel weg heeft van hoe het bij dans is. Ik ben sterk gefocussed op het ritme, en op de gebaren van de acteurs. Het verhaal van ‘La dame au chien’ wordt vooral verteld in lichaamstaal. Wat de karakters zeggen is vaak onbelangrijk, en soms liegen ze ook om zichzelf te beschermen. De kijker wordt uitgedaagd om daar achter te kijken en zich in te beelden wat ze er bij denken. Er is wel een narratieve lijn, maar is vooral ook ruimte om te fantaseren.”